Watts, który nie miał ochoty na życie idola popu, był w zespole dyskretny, ale niezbędny i nadał mu swingujący styl.
Charlie Watts, którego mocne, ale bezczelne bębnienie napędzało Rolling Stones przez ponad 50 lat, zmarł we wtorek w Londynie. Miał 80 lat.
Jego śmierć w szpitalu ogłosił jego publicysta Bernard Doherty. Żadne inne szczegóły nie zostały od razu podane.
The Rolling Stones ogłosili na początku tego miesiąca, że Watts nie będzie towarzyszył zespołowi podczas nadchodzącej trasy koncertowej zespołu „No Filter” po Stanach Zjednoczonych po tym, jak przeszedł nieokreśloną “procedurę medyczną”, która według przedstawicieli zespołu zakończyła się sukcesem.
Był zadowolony z bycia jednym z najlepszych rockowych perkusistów swojego pokolenia, grającym z jazzowym swingiem, który umożliwił zespołowi tytaniczny sukces. Jak powiedział gitarzysta Stones Keith Richards w swojej autobiografii z 2010 roku „Life”, „Charlie Watts zawsze był łóżkiem, na którym leżę muzycznie”.
Kredyt…Kolekcja Hulton-Deutsch / Corbis, przez Getty Images
„Tak samo jak głos Micka i gitara Keitha, brzmienie werbla Charliego Wattsa to Rolling Stones”, napisał Bruce Springsteen we wstępie do wydanej w 1991 roku książki perkusisty Maxa Weinberga „The Big Beat”. „Kiedy Mick śpiewa: „To tylko rock and roll, ale mi się podoba”, Charlie wraca i pokazuje, dlaczego!”
Charles Robert Watts urodził się w Londynie 2 czerwca 1941 roku. Jego matka, Lillian Charlotte Eaves, była gospodynią domową; jego ojciec, Charles Richard Watts, był w Królewskich Siłach Powietrznych, a po II wojnie światowej został kierowcą ciężarówki dla Kolei Brytyjskich.
Pierwszym instrumentem Charliego było banjo, ale zdezorientowany palcowaniem wymaganym do grania na nim, zdjął gryf i przekształcił jego ciało w werbel. Jazz odkrył w wieku 12 lat i wkrótce stał się fanem Milesa Davisa, Duke’a Ellingtona i Charlesa Mingusa.
W 1960 roku Watts ukończył Harrow School of Art i znalazł pracę jako grafik w londyńskiej agencji reklamowej. Napisał i zilustrował „Odę do latającego ptaka”, książkę dla dzieci o jazzowym saksofoniście Charliem Parkerze (choć ukazała się dopiero w 1965 roku). Wieczorami grał na perkusji z różnymi zespołami.
Większość z nich to combo jazzowe, ale został również zaproszony do dołączenia do hałaśliwego kolektywu rytm-and-blues Alexisa Kornera, Blues Incorporated . Watts odrzucił zaproszenie, ponieważ wyjeżdżał z Anglii, aby pracować jako grafik w Skandynawii, ale dołączył do grupy, gdy wrócił kilka miesięcy później.
Nowo utworzony Rolling Stones (wtedy nazywany Rollin’ Stones) wiedzieli, że potrzebują dobrego perkusisty, ale nie mogli sobie pozwolić na Wattsa, który już pobierał regularne wynagrodzenie z różnych występów. „Głodziliśmy się, żeby za niego zapłacić!” Richards napisał. “Dosłownie. Poszliśmy na kradzież w sklepie, żeby zdobyć Charliego Wattsa.
Na początku 1963 roku, kiedy wreszcie mogli zagwarantować pięć funtów tygodniowo, Charlie dołączył do zespołu, uzupełniając kanoniczny skład Richardsa, Jaggera, gitarzysty Briana Jonesa, basisty Billa Wymana oraz pianisty Iana Stewarta. Wprowadził się do swoich kolegów z zespołu i pogrążył się w chicagowskich płytach bluesowych.
W następstwie sukcesu Beatlesów The Rolling Stones szybko wspięli się ze specjalnego zespołu elektrycznego bluesa do jednego z największych zespołów podczas brytyjskiej inwazji lat 60. Podczas gdy gitarowy riff Richardsa zdefiniował najsłynniejszy singiel zespołu, zwycięzcę listy przebojów z 1965 roku „(I Can’t Get No) Satisfaction”, rytm perkusji pana Wattsa był równie istotny. Był nieugięty w „Paint It Black” (nr 1 w 1966), giętki w „Ruby Tuesday” (nr 1 w 1967) i mistrzem funkowego groove w „Honky Tonk Women” (nr 1 w 1969) .
Watts miał ambiwalentny stosunek do sławy, jaką osiągnął jako członek grupy, która często była nazywana „największym na świecie zespołem rock’n’rollowym”. Jak powiedział w książce „According to the Rolling Stones” z 2003 roku: „Uwielbiałem grać z Keithem i zespołem – nadal to robię – ale nie byłem zainteresowany byciem idolem popu siedzącą tam z wrzeszczącymi dziewczynami. To nie jest świat, z którego pochodzę. To nie jest to, czym chciałem być, i nadal uważam, że to głupie”.
W miarę upływu lat The Stones pan Watts czerpał ze swojego doświadczenia w dziedzinie grafiki, aby przyczynić się do projektowania scenografii zespołu, gadżetów i okładek albumów – napisał nawet komiks na tylnej okładce ich albumu z 1967 roku „Between przyciski.” Podczas gdy Stonesi kultywowali wizerunki bad-boyów i zaspokajali zbiorowy apetyt na rozpustę, pan Watts w większości unikał seksu i narkotyków. W 1964 potajemnie poślubił Shirley Ann Shepherd, uczennicę szkoły artystycznej i rzeźbiarkę.
W trasie wracał sam do swojego pokoju hotelowego; każdej nocy szkicował swoje mieszkanie. „Narysowałem każde łóżko, w którym spałem podczas trasy od 1967 roku”, powiedział magazynowi Rolling Stone w 1996 roku.
Podobnie, podczas gdy inni członkowie Stones walczyli o kontrolę nad zespołem, Watts w dużej mierze trzymał się z dala od wewnętrznej polityki. Jak powiedział The Weekend Australian w 2014 roku: „Zazwyczaj mamroczę w tle”.
Jones, który uważał się za przywódcę, został wyrzucony z Stonesów w 1969 roku (i niedługo potem znaleziony martwy w swoim basenie). Jagger i Richards spędzili dziesięciolecia w swarach, czasami robiąc albumy bez jednoczesnego przebywania w studiu.
Watts i jego żona mieli córkę Seraphinę w 1968 roku i po spędzeniu pewnego czasu we Francji jako uchodźcy podatkowi, przenieśli się na farmę w południowo-zachodniej Anglii. Hodowali tam nagradzane konie arabskie, stopniowo powiększając swoją stadninę do ponad 250 koni na 700 akrach ziemi.
The Rolling Stones nagrali 30 albumów studyjnych, z których dziewięć znalazło się na szczycie amerykańskich list przebojów, a 10 na brytyjskich listach przebojów. Zespół został wprowadzony do Rock & Roll Hall of Fame w 1989 roku – ceremonię pominiętą przez Wattsa.
Prawdziwą miłością Wattsa pozostał jazz, a czas między trasami wypełniał grupami jazzowymi różnej wielkości — Charlie Watts Quintet, Charlie Watts Tentet, Charlie Watts Orchestra.
Nie spowolniła go starość ani atak raka gardła w 2004 roku. W 2016 roku perkusista Lars Ulrich z Metalliki powiedział Billboardowi, że ponieważ chce dalej grać do lat 70., postrzegał Wattsa jako swój wzór. – Jedyna mapa drogowa to Charlie Watts – powiedział.
Charlie Watts był mapą dla wielu muzyków błądzących w świecie muzyki.