Nims zakochał się w górach w grudniu 2012 roku podczas wyprawy na Everest Base Camp. „Podobał mi się szlak… ale to był tylko widok” — mówi. „Zasmakowałem, jak to jest stać na szczycie i mieć taki widok”. Udało mu się przekonać swojego przewodnika, aby nauczył go, jak się wspinać „naprawdę” („trening” w tym przypadku polegał na nauce używania raków na trawie) i wkrótce potem z powodzeniem zdobył szczyt Lobuche East o wysokości 6119 m ze swoim przewodnikiem. To był jego pierwszy szczyt.

Od tego czasu Nims wykorzystywał każdą przepustkę otrzymaną od sił specjalnych, aby wspinać się na szczyty o wysokości 8000 m. Zrobił trasy dla Dhaulagiri w 2010 roku i wspiął się na nią w 14 dni, z Kathmandu i z powrotem, bez wcześniejszej aklimatyzacji. „Normalnie wspinanie się na tego rodzaju góry zajęłoby ludziom dwa miesiące” — mówi rzeczowo Nims. „Właśnie w tym momencie zdałem sobie sprawę, że jestem dobry na wysokości”. Mówi o wspinaniu się po tych górach tak swobodnie, że można by pomyśleć, że właśnie zabrał psa na spacer.

Nims dostał się do oddziału alpinistycznego sił specjalnych w 2014 roku i został szefem ekstremalnych działań wojennych w niskich temperaturach jako instruktor. Trzy lata później był jednym z głównych instruktorów Gurkhów, kiedy po raz pierwszy próbowali wspiąć się na Everest (choć była to ich druga próba).

Ale Nims skrywał tajemnicę: w rzeczywistości wspiął się już na Everest. „Nikomu nie powiedziałem, ponieważ chciałem, żeby mieli całą tę celebrytę i utrzymali wysokie morale, gdy cały zespół się wspinał” — śmieje się. „Ale historia może wyjść teraz – Gurkhowie wiedzą, że wszystko się skończyło”.

Ta konkretna wyprawa na Everest była jeszcze trudniejsza ze względu na złą pogodę, ale dzięki heroicznym wyczynom Nimsa, Gurkhowie zdobyli Everest 15 maja 2017 r. po raz pierwszy (chyba).

Nims i jego zespół wrócili do Kathmandu i „imprezowali przez tydzień”. Potem Nims ponownie wszedł na Everest, znowu w ekstremalnej pogodzie. „Na moim Instagramie jest zdjęcie , na którym moja twarz jest spalona od wiatru” — mówi. „Na szczycie było tylko czterech lub pięciu wspinaczy. To było naprawdę trudne.

Po zdobyciu Everestu Nims zdobył Lhotse, zatrzymał się w Namche Bazaar na imprezowanie przez dwa dni, a następnie wspiął się na Makalu – wszystko w pięć dni. „Gdyby nie impreza, zrobiłbym to w trzy” — mówi.

Najwyraźniej fizjologia Nimsa pozwala mu działać na nieprzyzwoicie wysokim poziomie, przez nieprzyzwoicie długi czas, w nieprzyzwoicie ciężkich warunkach. To, do czego zdolne jest jego ciało, jest prawie niemożliwe dla większości ludzi do obliczenia – nawet on nie może udzielić prostej odpowiedzi.

Mówi, że je tylko „jedzenie, które można znaleźć w każdej kuchni” i nie je niczego „dziwnego”, takiego jak żele energetyczne lub suplementy białkowe. To też nie jest sprawa sił specjalnych – mówi, że jego kumple z sił zbrojnych mogą potrzebować miesiąca, aby dojść do siebie po Evereście, podczas gdy on jest gotowy, by wrócić następnego dnia. „Bez pomiarów Nimsa w laboratorium trudno powiedzieć, czy jego fizjologia jest wyjątkowa, czy nie”, mówi Ash Routen, który ma doktorat z nauk o ćwiczeniach i jest ekspertem w dziedzinie podróży ekspedycyjnych. „Jego zdolność do regeneracji wydaje się wyjątkowa, ale dopóki nie zdobędziemy danych na ten temat, sposób, w jaki to robi, jest w tej chwili czystą spekulacją”.

W każdym razie to właśnie po tych szybkich wspinaczkach Nims zdał sobie sprawę, że ma „tak wiele do zaoferowania w świecie alpinizmu” i narodził się pomysł na Project Possible.

1 maja 2021 zdobył szczyt Mount Everestu po raz piąty^[33]. W maju 2022 ustanowił nowy rekord szybkości w zdobyciu kolejno Kanczendzongi, Mount Everestu i Lhotse bez użycia tlenu z czasem 8 dni 23 godziny i 10 minut. Szczyt Kanczendzongi osiągnął 7 maja o godzinie 10:50 rano. Zdobył szczyt Mount Everestu 15 maja o godzinie 8 rano. Było to jego szóste wejście na szczyt Mount Everestu. Po 26 godzinach, 16 maja o godzinie 10 rano stanął na szczycie Lhotse